Το ‘πα ότι είμαι ερωτευμένη με τους καμβάδες! Αυτός είναι ο τρίτος που φτιάχνω στη σειρά (και έχω ακόμα έναν στα σκαριά…) Η ιδέα για ένα έργο σχετικά με τη σιωπή στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδώ και καιρό και για να πω την αλήθεια αυτό είναι το δεύτερο εγχείρημα. Η αρχική μου ιδέα δεν πήγε στην πράξη τόσο καλά όσο στη φαντασία μου και την εγκατέλειψα στη μέση.
Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα έναν καμβά 24×30 εκ και προσέγγισα το φόντο με μεικτές τεχνικές. Έσκισα σελίδες από ένα παλιό λεξικό και τις έκανα decoupage στον καμβά, προσθέτοντας πινελιές μαύρου ακρυλικού για να του δώσω ένα λίγο πιο τραχύ και παλιοκαιρισμένο περίγραμμα.
Το αστείο είναι ότι την μέρα που ξεκίνησα αυτό το έργο, ο γιος μου γύρισε από το σχολείο με μια εργασία από την δασκάλα. Έπρεπε να φτιάξει ένα δικό του προσωπικό λεξικό. Κι έτσι περάσαμε όλο το απόγευμα, μαμά να σκίζει ένα λεξικό, καταστρέφοντας λέξεις και παιδί γράφοντας ένα λεξικό από την αρχή, καταγράφοντας έννοιες. Τέτοια είναι η αρμονία. Είχε πολύ πλάκα στα μάτια του άντρα μου!
Η σιωπή για την οποία μιλάω εδώ δεν είναι η έλλειψη θορύβου. Για να βρεθεί αυτή η σιωπώ πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει, αμφισβητήσει και εγκαταλείψει όλες τις γνωστές λέξεις και έννοιες. Όπως και στον καμβά, η σιωπή ανθίζει αφού σκιστεί το λεξικό του μυαλού.
Και όταν συμβεί αυτό, οι λέξεις είναι και πάλι απλές λέξεις.
